Białe plamy na skórze głowy. U osób chorych na bielactwo, białe plamy mogą wystąpić na skórze głowy. W takim przypadku należy się liczyć z tym, że odbarwieniu ulegną również włosy, co będzie szczególnie widoczne u ich nasady. Bywa, że w takiej sytuacji proces przedwczesnego siwienia wystąp już w trzeciej dekadzie życia. Forum Zdrowie i Choroby, Dolegliwości ; Choroby skóry ; Plamki z tyłu głowy Plamki z tyłu głowy. Przez Gość Barber 3 Listopada 2017 w Choroby skóry. Witam Dopadło mnie dziwne uczucie jakby drętwienie, mrowienie skóry głowy. Nie jest to do końca ból głowy ale jakby coś zaraz pod powierzchnią głowy, nad czaszką ale pod skórą. Po 2-3 godzinach drapanie w gardle. Czy może ktoś wie czy to może być wynik braków jakiś mikroelementów w organizmie czy Dzięki współpracy z doświadczonymi trychologami, lekarzami dermatologami, endokrynologami, biotechnologami, a także psychologami czy dietetykami, jesteśmy w stanie szybko i skutecznie zwalczać objawy: Wypadania włosów. Łysienia androgenowego. Łojotoku. Łysienia plackowatego. Czasem pocenie się głowy jest tak silne, że nie wykonując żadnej czynności z głowy wręcz kapie pot. Taki stan może doprowadzić do rozwoju grzybicy skóry głowy, a to z kolei przyczynia się do powstania kolejnego problemu, jakim jest łupież. W takiej sytuacji należy niezwłocznie zasięgnąć porady dermatologa. Wszawice należą do częstych pasożytniczych chorób skóry, przy czym najczęstsza postacią jest wszawica głowowa. Wszy głowowe, a zwłaszcza ich gnidy, typowo zajmują okolicę potyliczną i skroniowa głowy owłosionej, zatem warto dokonywać profilaktycznej oceny tych lokalizacji, szczególnie u dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. iOuWy. Witam, dziś byłam u lekarza i dowiedziałam się, że choruję na łzs. Czy ktoś z was miał taki problem? Jest to ciężki temat więc oczekuję poważnych komentarzy związanych z chorobą, leczniem oraz dietą. Wypowie się ktoś na ten temat? widzę, że nie wiele z was ma taki problem Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 2013-01-31 23:25 przez marnaaaa. A to lekarz nic Ci nie powiedział na temat leczenia i diety? O mamo... oczekujesz poważnych komentarzy na forum o ciuchach... Zarejestruj się na odpowiednim forum jakimś medycznym, dermatologicznym lub poszukaj forum chorych na ŁZS tam uzyskasz odpowiedzi i skonsultujesz z osobami dla których choroba jest już na porządku dziennym... I PAMIETAJ że internet to nie zawsze wiarygodne źródło wiedzy. najlepiej udaj się na konsultacje do lekarza dermatologa on Ci powie co jest grane. Ja u siebie podejrzewam, ale na skórze głowy. Lekarz mi nigdy nie powiedział, że to mam, ale przepisywał mi na to specyfiki. Upierdliwa dolegliwość Cytatextrashopping A to lekarz nic Ci nie powiedział na temat leczenia i diety? I tu się nie zdziw.. Ja byłam kiedyś u dermatologa i to samo usłyszałam - ŁZS [oczywiście nie mam ŁZS, nawet objawów tego paskudztwa, ale babka widać mondra wykształcona, papier zdobyła chyba tylną częścią ciała]. I co na to? Nic, mam szukać po sklepach kosmetyków, które będą odpowiadały mojej skórze [; Zresztą jak zapytałam o to, co mi poleci na łupież usłyszałam to samo - szampony w sklepach, sama sobie testuj. Moja Mama usłyszała od niej też to samo.. Naprawdę nie wiem skąd się tacy lekarze biorą. Przykro nam, ale tylko zarejestrowane osoby mogą pisać na tym forum. Kiedy do salonu kosmetycznego przychodzi osoba ze zmianami na skórze, obowiązkiem kosmetologa jest umiejętność rozpoznania i podjęcie właściwych kroków. W czwartej części cyklu dr n. med. Kamila Padlewska omawia dalsze zagadnienia związane z łuszczycą. Łuszczyca jest wprawdzie nieuleczalna, ale w większości przypadków można złagodzić jej objawy. Oprócz standardowego leczenia zewnętrznego, o którym powiemy za chwilę, warto mieć na uwadze następujące fakty: • Pokonać stres Wiemy np. że stres może doprowadzać do nawrotów i zaostrzenia zmian, dlatego tak ważny jest stabilny stan psychiczny. Pozytywny wpływ na łagodzenie przebiegu łuszczycy może mieć psychoterapia. • Dbać o ogólny stan zdrowia Również anginy lub inne infekcje czy zakażenia wewnątrzustrojowe mogą spowodować pogorszenie stanu, dlatego trzeba pamiętać o jak najszybszym ich leczeniu i regularnych wizytach u stomatologa. • Słońce? Tak i nie... U większości chorych następuje poprawa lub remisja pod wpływem słońca. Szczególnie korzystny wpływ mają kąpiele słoneczne nad Morzem Martwym. Ale uwaga, u niewielkiej liczby osób światło słoneczne może powodować wysiewy zmian! Wtedy są one zwykle umiejscowione na twarzy i grzbietach rąk. • Uwaga na leki! Chorując na łuszczycę trzeba pamiętać, że niektóre leki również usposabiają do nawrotów bądź przedłużają leczenie. Są to zwłaszcza pochodne chininy, leki beta-adrenolityczne, hipotensyjne, np. propranolol, ampicylina, sole litu, kortykosterydy stosowane doustnie. Leczenie zewnętrzne W łuszczycy leczenie zewnętrzne jest bardzo ważne. Wstępne polega na usunięciu łusek, które w znacznym stopniu osłabiają, a nawet uniemożliwiają przenikanie w głąb leków przeciwłuszczycowych. Łuski usuwa się maściami zawierającymi 5-proc. kwas salicylowy. Nie należy ich jednak stosować przewlekle na rozległe powierzchnie skóry ze względu na wchłanianie i ogólne objawy toksyczne. Z powodu ryzyka powikłań ogólnych kwas salicylowy nie powinien być używany miejscowo w połączeniu z salicylanami stosowanymi doustnie. Łusek nie można usuwać mechanicznie, bo nasili to proliferację. Po usunięciu łusek zalecane są środki zmniejszające nadmierną proliferację naskórka. Do niedawna stosowano powszechnie dziegcie i cygnolinę – teraz je wycofano. Obecnie najczęściej używane w leczeniu łuszczycy są preparaty kortykosterydowe. Nie należy stosować sterydów na twarz, jak również na rozległe zmiany w związku z możliwością powikłań ogólnych związanych z ich wchłanianiem oraz ryzykiem wystąpienia między innymi zaników posterydowych skóry. Może to się stać zwłaszcza w okolicach fałdów i zgięć stawowych, gdzie lek zalega i przenika głębiej. WARTO WIEDZIEĆ Długotrwałe używanie steroidów powoduje oporność na leczenie miejscowe innymi lekami. W przypadku stosowania tej grupy leków trzeba też pamiętać o zjawisku tachyfilaksji, gdy zmiany skórne po nagłym odstawieniu leku nawracają ze znacznym nasileniem. W celu uniknięcia tego zjawiska zmienia się sterydy na słabiej działające w miarę ustępowania zmian łuszczycowych lub stosuje się tzw. terapie przerywane (weekendowe) bądź też łączy się je z innymi lekami do stosowania zewnętrznego. Leki z tej grupy są tańsze niż z grup niżej wymienionych. Do leczenia zewnętrznego stosunkowo niedawno wprowadzono syntetyczne pochodne witaminy D. Mogą one mieć działanie drażniące w obrębie zmian oraz ich okolicy. Pochodne witaminy D mogą mieć wpływ na gospodarkę wapniowo-fosforanową organizmu i w nadmiernej ilości mogą spowodować uszkodzenie kości, nerek oraz przewodu pokarmowego. Prawidłowo stosowane, preparaty te są bezpieczne nawet przy długotrwałej terapii. Do innych leków stosowanych zewnętrznie w łuszczycy zalicza się retinoid – tazaroten oraz tzw. inhibitory kalcyneuryny: tacrolimus i pimecrolimus. W leczeniu łuszczycy często wykorzystuje się terapie łączone, np. kortykosterydy z analogami witaminy D lub tazarotenem. O ile nie są składnikiem jednego preparatu, leki te powinny być używane oddzielnie, w pewnych odstępach czasu. W leczeniu łuszczycy w obrębie owłosionej skóry głowy stosuje się np. rozgrzaną oliwę salicylową, którą nakłada się na jedną godzinę przed myciem głowy i przykrywa ciepłym ręcznikiem, a następnie zmywa i aplikuje leki przeciwłuszczycowe w formie płynnej. Dostępne są również inne preparaty złuszczające (mniej tłuste niż oliwa salicylowa) i liczne szampony. Leczenie ogólne W leczeniu ogólnym łuszczycy stosuje się najczęściej fotochemioterapię (PUVA), która polega na podawaniu przed naświetlaniami doustnych psoralenów, czyli związków wzmagających działanie naświetlań promieniami ultrafioletowymi A (UVA). Naświetlania przeprowadza się zwykle 2‒3 razy tygodniowo. U większości chorych zmiany ustępują po około 20 naświetlaniach. U niektórych pacjentów łączy się PUVA z przyjmowaniem doustnych preparatów retinoidowych ( terapia REPUVA). Fototerapię łuszczycy w niektórych przypadkach prowadzi się np. promieniami UVA + UVB, bez podawania doustnych psoralenów. Jest to tzw. selektywna fototerapia (SUP). Retinoidy można podawać również osobno. Znajdują one zastosowanie we wszystkich przypadkach rozległej łuszczycy, opornych na inne metody leczenia. W łuszczycy wysiewnej, związanej z zakaźnymi ogniskami wewnątrzustrojowymi, zaleca się antybiotyki. Pielęgnacja Niezwykle istotna jest ogólna pielęgnacja skóry, ponieważ używanie preparatów zewnętrznych zawsze łączy się z większym lub mniejszym podrażnieniem. Trzeba pamiętać, że skóra osoby cierpiącej na łuszczycę jest niezwykle wrażliwa na mechaniczne i chemiczne bodźce. Do pielęgnacji należy używać jak najłagodniejszych środków, takich jak np. kremy hypoalergiczne i nieperfumowane. Chora skóra łatwiej ulega uczuleniu niż zdrowa. Pacjenci mają również nadmiernie wysuszoną skórę, dlatego powinni stosować łagodne kremy i zabiegi pielęgnacyjne z substancjami nawilżającymi. W gabinecie kosmetycznym należy skupić się na nawilżaniu i uspokojeniu skóry, Dr n. med. Kamila Padlewska | prof. nadzw. w WSZKiPZ – specjalista dermatolog. Jest ekspertem w zabiegach z zakresu dermatologii estetycznej i laserowej. Obecnie prowadzi prywatną praktykę lekarską ORICEA. Jest autorką wielu publikacji naukowych i autorką książek. RobertoFarminho Łysienie mikropigmentacja skóry głowy Cześć, od dłuższego czasu mam problem z łysieniem, mianowicie dawne zakola przerodziły się w pokaźną łysinę całego czubka głowy. Ogólnie zawsze się strzygłem na krótko więc zastanawiam się nad mikropigmentacją skóry głowy aby zatuszować łyse miejsca. Przeszczepu nie chcę, a leki nie pomagają więc grubo się zastanawiam nad mikropigmentacją. Robił ktoś z was taki zabieg? Może macie kogoś do polecenia aby taki zabieg wykonał. Może być Warszawa bądź coś w promieniu 300km jak trzeba będzie dojechać. W Warszawie np. widzę że działa Mikrohair i Scalpmann który ma dużo dobrych opinii. Re: Łysienie mikropigmentacja skóry głowy Post autor: » 23 cze 2022, 12:14 Scalpmann robił kumplowi i wygląda super. Generalnie gdyby nie powiedział że miał zabieg to bym się nie zorientował że miał coś robione Obcina się na łyso i nie widać gdzie się kończą naturalne włosy a gdzie się zaczyna mikropigmentacja. On robił akurat obok Kielc, ale oni działają w kilka miastach w Polsce. Ogólnie całość składała się z 3 zabiegów i potrzeba na ostateczny efekt około miesiąca, ponieważ między sesjami potrzebne były przerwy żeby skóra się zagoiła. Forum - Opinie i komentarze na tematy związane z włosami Poczytaj opinie i komentarze dotyczące problemów takich jak wypadanie włosów, łysienie czy rzadkie włosy. FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Rejestracja Zaloguj Zapalenie skóry głowyForum - Opinie i komentarze na tematy związane z włosami Strona Główna » Tematy ogólne » Choroby związane z włosami » Zapalenie skóry głowy Poprzedni temat :: Następny temat Tagi tematu: glowy, skory, zapalenie Zapalenie skóry głowy Autor Wiadomość Evolution232 Dołączył: 19 Wrz 2013Posty: 3Skąd: Opolskie Wysłany: 2013-09-19, 15:05 Zapalenie skóry głowy Od kilku miesiecy mam na głowie czerwone miejsca które wygladają na zapalenie problem jest taki ze pojawiają mi się białe strupy które zdrapuje ponieważ swędzą Nie mam pojęcia co to jest ale pojawiło się od kiedy chodziłem w Fullcapie ( duża czapka z daszkiem) na początku sadziłem ze to zwykłe odparzenie jednak teraz nie mam pojęcia co to jest. Ma ktoś o tym jakąkolwiek wiedzę ? Mati Dołączył: 13 Wrz 2014Posty: 4Skąd: POLSKA Wysłany: 2014-09-13, 21:32 Rozwiązałeś jakoś swój problem? Ta czapka była nowa czy używana? Może to jakieś pasożytnicze robaczki albo grzyby? Ciężko powiedzieć nie widząc tego, ale myslę, że poradziłeś sobie z tym problemem przez rok czasu. Fajnie byłoby, gdybyś napisał co to było i jak wyleczyłeś - tak dla przyszłych pokoleń :) Wyświetl posty z ostatnich: Forum - Opinie i komentarze na tematy związane z włosami Strona Główna » Tematy ogólne » Choroby związane z włosami » Zapalenie skóry głowy Nie możesz pisać nowych tematówNie możesz odpowiadać w tematachNie możesz zmieniać swoich postówNie możesz usuwać swoich postówNie możesz głosować w ankietachNie możesz załączać plików na tym forumMożesz ściągać załączniki na tym forum Dodaj temat do UlubionychWersja do druku Skocz do: Statystyki wizyt z innych stronPowered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB GroupSupport forum phpbb by phpBB3 Assistant oto kilka chorób : Łysienie Łysienie to przejściowa lub trwała utrata włosów. Może obejmować całą głowę (niekiedy i inne owłosione partie ciała) lub dotyczyć ograniczonej powierzchni. Może być bliznowaciejące lub bez bliznowacenia. Przyczyny wypadania włosów czynniki mechaniczne (wycieranie się włosów o poduszkę u noworodków, niewłaściwe uczesanie, np. koński ogon, czy wyrywanie włosów – trichotillomania) czynniki toksyczne (zatrucia talem, arsenem, rtęcią itd.) choroby zakaźne (ostre choroby gorączkowe, kiła wtórna) choroby układowe (toczeń rumieniowaty) leki (cytostatyki, leki immunosupresyjne – cyklofosfamid, metotreksat; leki przeciwtarczycowe – pochodne tiouracylu; środki przeciwkrzepliwe – kumaryna, heparyna) choroby włosów (grzybica) choroby owłosionej skóry głowy (liszaj płaski, twardzina ograniczona, toczeń rumieniowaty krążkowy), zaburzenia gospodarki hormonalnej (androgeny, hormony tarczycy) inne choroby (łuszczyca, atopowe zapalenie skóry). Łysienie androgenowe typu męskiego Łysienie androgenowe Fot. 1. Łysienie androgenowe Fot. Medycyna Praktyczna Występuje u niemal każdego mężczyzny, zwykle po 40. roku życia. Często w młodszym wieku u mężczyzn tych występował łojotok lub łupież tłusty. Łysienie androgenowi jest z reguły trwałe. Rozpoczyna się od kątów skroniowo-czołowych i szczytu głowy. Najważniejszą rolę odgrywają czynniki genetyczne i androgeny. Gen dziedziczony jest autosomalnie dominująco, a prawdopodobieństwo łysienia zwiększa się wraz z liczbą łysiejących krewnych pierwszego i drugiego stopnia. Ryzyko jest jeszcze większe, jeśli łysieniem dotknięta była matka lub siostra. Rola hormonów płciowych – androgenów – jest znaczna, gdyż aktywują one regresję wrażliwych genetycznie mieszków włosowych (dihydrotestosteron). Im wcześniej zaczyna się łysienie, tym gorsze jest rokowanie – szybciej postępuje i łysina będzie bardziej rozległa. Leczenie łysienia androgenowego Leczenie łysienia androgenowego u mężczyzn ma charakter ciągły, ponieważ nie da się wyeliminować czynników genetycznych ani działania androgenów. Stosuje się zewnętrznie 2% roztwór minoksydylu, zwykle 2 razy dziennie. Około 50% leczonych po 4–6 miesiącach zgłasza pogrubienie włosów, które utrzymuje się tak długo, jak długo stosowany jest lek. U około 5–10% pacjentów występuje podrażnienie skóry głowy i świąd. W leczeniu doustnym stosuje się finasteryd, który zmniejsza stężenie dihydrotestosteronu we krwi o około 7%. U 90% pacjentów dochodzi do zatrzymania łysienia, a u około 50% po kilku miesiącach do przyspieszenia wzrostu włosów. Najlepsze efekty uzyskuje się w ciągu 2 pierwszych lat leczenia, potem nie obserwuje się już dalszej poprawy. Po odstawieniu leku łysienie nawraca. Działaniem ubocznym finasterydu może być osłabienie popędu płciowego lub impotencja. Inna metodą leczenia jest przeszczepienie włosów. Mieszki włosowe pobiera się z okolicy potylicznej, która jest odporna na działanie androgenów. Daje to trwałą poprawę, niestety wymaga częstych, żmudnych procedur chirurgicznych – przeszczepiania małych kępek włosów, jest długotrwałe i kosztowne, a efekt kosmetyczny jest gorszy niż uzyskany dzięki leczeniu minoksydylem lub finasterydem, które powodują naturalny odrost włosów. Łysienie androgenowe u kobiet Występuje znacznie rzadziej niż u mężczyzn i rozpoczyna się zwykle po 30. roku życia. Prawdopodobnie u 10% kobiet włosy przerzedzają się już przed 30. rokiem życia. Łysienie androgenowe u kobiet przed menopauzą obejmuje wierzchołek głowy (poszerzenie przedziałka). W okresie pomenopauzalnym utrata włosów jest częstsza i zajmuje również okolice skroniowe. Dochodzi do zmniejszenia stężenia estrogenów, a co za tym idzie, przewagi androgenów, które odgrywają dużą rolę w patogenezie łysienia (obok predyspozycji genetycznej). U kobiet występuje postać łysienia androgenowego typu męskiego oraz odmiana rozlana, w przebiegu której stężenie androgenów utrzymuje się w normie lub jest nieznacznie zwiększone. Prowokatorami wypadania włosów u kobiet z predyspozycją genetyczną mogą być detergenty zawarte w szamponach oraz lakiery i farby do włosów. Do ustalenia rozpoznania wystarczy obraz kliniczny, choć pomocniczo można wykonać trichogram – badanie wyrwanych uprzednio włosów pod mikroskopem i obliczanie odsetka włosów anagenowych, telogenowych i katagenowych. Włosy pobiera się w tym przypadku z pogranicza obszaru łysienia. Takie badanie pozwala w pewnym stopniu przewidzieć tempo wypadania włosów. W obrazie trichologicznym przeważają włosy telogenowe. U młodszych kobiet ze znacznym łysieniem lub hirsutyzmem wskazane jest oznaczenie stężenia wolnego testosteronu oraz dihydroepiandrosteronu (DHEA-S) i konsultacja ginekologiczna. Leczenie jest długotrwałe, a właściwie ciągłe i nie zawsze skuteczne. Należy wyeliminować czynniki szkodzące włosom (farby, lakiery). Leczenie W leczeniu stosuje się 2% roztwór minoksydylu, który często zatrzymuje proces łysienia, niekiedy z odrostem włosów. Można także stosować hormonalne środki antykoncepcyjne o działaniu estrogenowym lub antyandrogenowym. Łysienie plackowate (alopecia areata) Łysienie plackowate Fot. 2. Łysienie plackowate Fot. Wikimedia Commons Są to przejściowe lub trwałe ogniska łysienia dotyczące owłosionej skóry głowy, a niekiedy dołów pachowych, brwi, rzęs, okolic płciowych i włosów meszkowych. Występuje u 1–2% populacji i jest związane z odpowiedzią immunologiczną. Często współistnieje z chorobami autoimmunologicznymi (np. zapaleniem tarczycy, bielactwem). Ponadto około 40% chorych cierpi na atopowe zapalenie skóry lub atopię (wówczas rokowanie jest gorsze). U 20–25% choroba występuje rodzinnie. Dotyka również 10% pacjentów z zespołem Downa. Niekiedy ogniska wyłysienia mogą pojawiać się po ciężkich przeżyciach psychicznych. Odrost włosów może następować samoistnie po kilku lub kilkunastu miesiącach (u 30% po 6 miesiącach, a u 50% po roku). Jeśli rozlane łysienie wystąpiło przed okresem pokwitania, wówczas prawdopodobieństwo całkowitego wyłysienia na głowie wynosi 50%. W tej grupie całkowity i trwały odrost następuje rzadziej – u10% dzieci i 20% dorosłych. Często występują okresy nawrotów choroby. Jeśli nie ma tendencji do odrostu, wówczas mówi się o łysieniu złośliwym (alopecia maligna). Objawy Typowe objawy to co najmniej jedno wyraźnie odgraniczone ognisko łysienia o owalnym lub okrągłym kształcie. W obrębie ognisk skóra pozostaje niezmieniona, bez włosów, niekiedy lekko zaczerwieniona, choć najczęściej ma kolor kości słoniowej. Włosy na obrzeżach obszaru łysienia mogą być ułamane i grube – są to tzw. włosy wykrzyknikowe. Jeśli łatwo je wyrwać, to proces chorobowy będzie się szerzył. Wyróżnia się: łysienie plackowate rozlane, kiedy do utraty włosów dochodzi na dużym obszarze, bez podziału na obszary łysienie wężykowate, które dotyczy obwodu skóry głowy, zwłaszcza okolicy skroniowej oraz karku, i może doprowadzić do pozostawienia jedynie kępki włosów na wierzchołku głowy alopecia totalis (łysienie uogólnione) – wyłysienie całej głowy, także brwi i rzęs alopecia universalis – utrata włosów całego ciała. U 20% pacjentów z łysieniem plackowatym współistnieją zmiany w obrębie płytek paznokciowych, najczęściej objaw naparstka – kropkowate wgłębienia paznokcia lub rozwłóknienie i ścieńczenie płytek. Rozpoznanie ustala się na podstawie stwierdzenia typowych ognisk wyłysienia, nagłego początku choroby oraz badania trichogramu, w którym ocenia się liczbę włosów dystroficznych i telogenowych. Można także wykonać badania czynności tarczycy. Należy jednak pamiętać, że w przypadku choroby tarczycy przywrócenie jej prawidłowej czynności nie zawsze prowadzi do wyleczenia łysienia plackowatego. W przypadku mnogich ognisk łysienia lub przebiegu gorączkowego choroby z powiększeniem węzłów chłonnych wskazane jest wykonanie badania serologicznego w celu wykluczenia kiły. W przypadku rozlanego łysienia plackowatego czasami trudno ustalić rozpoznanie – wskazana jest wówczas biopsja skóry i badanie histologiczne pobranego wycinka. Leczenie Leczenie zależy od rozległości choroby. Jeśli występuje w ograniczonym zasięgu, kiedy choroba najczęściej samoistnie ustępuje, można stosować doustnie cynk przez 3–6 miesięcy lub kortykosteroidy w roztworach albo kremie bądź w doogniskowym wstrzyknięciu. W ostrym rzucie choroby można podać krótką serię kortykosteroidów doustnie. Kortykosteroidy można również stosować długotrwale, przez wiele tygodni lub miesięcy, ale po ich odstawieniu włosy zwykle ponownie wypadają. Podobne efekty uzyskuje się po podawaniu cyklosporyny A doustnie. Uważa się jednak, że wady takiego leczenia oraz objawy niepożądane przewyższają możliwe korzyści. Często stosowaną metodą jest fotochemioterapia (PUVA-terapia), która polega na naświetlaniu całej skóry promieniowaniem UV w odpowiednich dawkach w połączeniu z doustnym podaniem leku światłouczulającego z grupy psoralenów. Leczenie takie jest zalecane dopiero u osób po 15. roku życia. Najlepsze efekty leczenia obserwuje się po terapii miejscowej preparatami, które wywołują miejscowy odczyn uczuleniowy: difencypronem (DCP) i dibutylesterem. Leczenie jest długotrwałe i musi być prowadzone przez lekarzy z dużym doświadczeniem klinicznym, ale w większości przypadków prowadzi do trwałego odrostu włosów. Łysienie bliznowaciejące Do bliznowacenia dochodzi, gdy zostaje uszkodzony mieszek włosowy. Przyczyną może być nasilony stan zapalny, guzy i urazy. Może występować w przebiegu tocznia rumieniowatego (zobacz: Toczeń rumieniowaty układowy) lub liszaja płaskiego. Łysienie w przebiegu tocznia rumieniowatego układowego ma zwykle charakter rozlany, a w przewlekłym ogniskowym toczniu rumieniowatym skórnym występują ogniska o rumieniowym brzegu z bliznowaceniem w centrum i zaczopowaniem ujść mieszków włosowych przez łuski skórne. Rozpoznanie ustala się na podstawie badania histologicznego wycinka zajętej skóry, trichogramu oraz ustalenia choroby podstawowej. W leczeniu stosuje się kortykosteroidy miejscowo lub wstrzykiwane doogniskowo. Z leków doustnych dobre efekty dają preparaty przeciwmalaryczne (dapson). Przeszczepianie włosów daje dobre wyniki, ale dopiero po ustąpieniu objawów choroby podstawowej. Liszaj płaski zwykle przebiega z zajęciem skóry gładkiej i błon śluzowych, ale u 20% pacjentów jego jedynym objawem jest łysienie bliznowaciejące. Występują ogniska wyłysienia, ale mogą także istnieć grudki przy mieszkach włosowych lub nadmiernie zrogowaciałe (hiperkeratotyczne) „kołnierze” wokół mieszków. Chorzy często skarżą się na świąd. Chorobę rozpoznaje się na podstawie objawów i badania histologicznego wycinka skóry. W leczeniu stosuje się kortykosteroidy miejscowo lub w postaci doogniskowych iniekcji. Pseudopelade – tzw. łysienie plackowate rzekome – to liczne małe ogniska łysienia, zwane śladami stóp na śniegu. Rozpoznanie potwierdza się badaniem histologicznym wycinka skóry. Jedynym sposobem leczenia jest przeszczepienie włosów. Łysienie z bliznowaceniem może występować w przebiegu innych chorób: twardziny, sarkoidozy i grzybicy głowy. Trichotillomania Występuje dość często; 30% pacjentów to dzieci do 10. roku życia, kolejne 30% to nastolatki, a pozostała część to osoby dorosłe. Kobiety chorują 6 razy częściej niż mężczyźni. Jest to choroba wywoływana przez samych pacjentów, którzy mechanicznie pozbywają się włosów przez ich pocieranie, szarpanie i zbyt krótkie obcinanie. W przypadku dzieci świadczy o przeżywaniu lęku i stresu, a u osób młodocianych i dorosłych może występować w przebiegu chorób i zaburzeń psychiatrycznych. W obrębie okolicy czołowo-ciemieniowej występują nieregularne ogniska o różnej długości włosów, często z widocznymi świeżymi krwawieniami w mieszkach włosowych. U dorosłych częstsze jest wyrywanie innych włosów niż na głowie – łonowych, pachowych, brwi i rzęs. Często współwystępuje bulimia, trichofagia (zjadanie włosów) i bezoary włosowe (kamienie włosowe w przewodzie pokarmowym, zobacz: Bezoary). Rozpoznanie ustala się na podstawie wyglądu skóry głowy oraz innych okolic owłosionych oraz badania histologicznego wycinka skóry. Wykonuje się także trichogram. W przypadku dzieci leczenie nie sprawia trudności; zwykle choroba sama się ogranicza. Można stosować płyny i szampony przeciwświądowe. U dorosłych i nastolatków często wskazana jest porada psychologiczna lub psychiatryczna oraz odpowiednia terapia lekami przeciwdepresyjnymi. Nadmierny porost włosów Hipertrychoza (nadmierne owłosienie) Jest to nadmierny porost włosów całej skóry lub tylko niektórych okolic, spowodowany przekształceniem się włosów meszkowych we włosy dojrzałe. Może być wrodzony lub nabyty i rozpoczynać się we wczesnym dzieciństwie albo w okresie pokwitania. Częściej dotyczy mężczyzn. Odmiana nabyta nadmiernego porostu włosów może mieć różne przyczyny: choroby metaboliczne (porfiria – w jej przebiegu występuje nadmierne owłosienie na skroniach i policzkach albo rozlane), nowotwory złośliwe (chłoniaki, guzy przerzutowe płuc i jelita grubego) – w tym przypadku obserwuje się nagły wzrost owłosienia na nosie, małżowinach usznych, policzkach i szyi, a w późniejszym okresie także na tułowiu i kończynach, zaburzenia endokrynologiczne (akromegalia, niedoczynność tarczycy), leki (kortykosteroidy, steroidy anaboliczne, androgeny, cyklosporyna, danazol, diazoksyd, gonadotropiny, hydantoina, penicylamina, interferon alfa, minoksydyl, fenytoina, doustne środki antykoncepcyjne, zydowudyna). Z powyższych względów w przypadku nagłego nadmiernego porostu włosów zawsze należy przeprowadzić bardziej wnikliwe badania diagnostyczne. Postępowanie w hipertrychozie polega przede wszystkim na ustaleniu przyczyny i jej wyeliminowaniu lub leczeniu. Objawowo można stosować golenie, epilację woskiem, depilację chemiczną, elektrolizę (niszczenie mieszków włosowych stałym prądem elektrycznym doprowadzonym przez cienką igłę), termolizę (zamiast prądu stałego wykorzystywany jest zmienny), usuwanie włosów laserem i fotodestrukcję (energia kierowana jest do melaniny w brodawce włosa, która ulega zniszczeniu) i eflornitynę (stosowana w postaci kremu hamuje wzrost włosa, ale po zaprzestaniu włosy odrastają, jest to bardzo kosztowna terapia hipertrychiozy w obrębie twarzy). Hirsutyzm Termin ten dotyczy kobiet i dzieci. Jest to nadmierny porost włosów w miejscach charakterystycznych dla męskiego owłosiena, ale występujący u kobiet i dzieci. Spowodowany jest zbyt dużymi stężeniami hormonów (androgenów) lub nadwrażliwością narządów na ich działanie. Powstaje przez stymulację włosów zależnych od androgenów. Owłosienie może się pojawić na twarzy, brzuchu, plecach i klatce piersiowej; może się również nasilić owłosienie w okolicy łonowej i na kończynach. Czasami pojawia się łysienie androgenowe typu męskiego. Jeśli hirsutyzm występuje przed okresem pokwitania, to przyczyną może być zespół nadnerczowo-płciowy oraz guzy jajników lub nadnerczy. U kobiet dorosłych najczęściej występuje tzw. hirsutyzm idiopatyczny – o nieznanej przyczynie, objawiający się dyskretnie, z prawidłowym stężeniem androgenów. Inną przyczyną mogą być guzy czynnościowe przysadki, jajników, podwzgórza lub nadnerczy, leki (androgeny, pochodne progesteronu, steroidy), ciąża, zespół wielotorbielowatych (policystycznych) jajników U kobiet po menopauzie dochodzi do przewagi androgenów nad estrogenami, co prowadzi do nadmiernego owłosienia na twarzy. Aby ocenić stopień owłosienia pacjenta, należy wziąć pod uwagę czynniki genetyczne, rodzinne, etniczne, fototyp skóry (mieszki włosowe osób z ciemną karnacją są bardziej wrażliwe na androgeny), sposób kształtowania się owłosienia w okresie pokwitania i stosowane leki. Należy również poszukiwać ewentualnych cech maskulinizacji u kobiet (czyli różnicowania się organizmu w kierunku męskim: zanik miesiączki, obniżenie głosu, przerost łechtaczki). Diagnostyka obejmuje oznaczenia stężenia testosteronu i siarczanu dihydroepiandrosteronu, USG ginekologiczne oraz konsultację ginekologiczną. Postępowanie polega przede wszystkim na leczeniu przyczyny hirsutyzmu. Można zastosować również leczenie objawowe – usuwanie owłosienia takimi samymi sposobami, jak w przypadku hipertrychozy.

choroby skóry głowy forum